7 dni - czyli 168 godzin na 243 stronach

Podejrzewam, że każdy z Was chodził bądź chodzi do szkoły. I zapewne każdy z Was zetknął się z wyśmiewaniem, które rozpoczęło się właśnie w niej. Ofiarą takiego zachowania jest czternastoletnia Jess. Mieszka z mamą i siostrą w dwupokojowej, zaniedbanej klitce. Nie ma tam zbyt wiele miejsca, na szczere rozmowy także. Mama Jess pracuje tylko i wyłącznie w nocy. A co robi? Sprząta. Dlatego też jej pensja nie jest duża. Czasami nawet jedzenie kosztuje zbyt wiele. Mimo to czternastolatka nie należy do najszczuplejszych. Można się także domyślać, że jej ubrania nie pochodzą z najnowszych kolekcji i najdroższych sklepów. Ale chwila, chwila... czy to jest powód do obraźliwych komentarzy? Niestety niektóre osoby uważają, że tak. W ich gronie znajduje się Kez.

Kez chodzi do klasy z naszą bohaterką. Ma delikatne rysy twarzy, starannie pomalowane oczy i pełne usta. I na pewno nie kupuje ubrań na dziale dziecięcym. Już po pierwszym kontakcie wzrokowym można stwierdzić, że nie opatula swoich rozmówców miłymi słowami. Wyjątkami są Lyn, czyli chłopak Kez, oraz Marnie - jej najlepsza przyjaciółka. Połączyła je wspólna pasją. Jaka? Już tłumaczę. To pasja o nazwie dokuczanie Jess. Do tego dochodzi także agresja. Kez nie ma zbyt ciekawej sytuacji w domu. Kanapa to ulubione miejsce taty. Jego stały towarzysz to alkohol. Natomiast mama najwięcej czasu spędza płacząc. Płacząc z bólu, gniewu i smutku. Jej posiniaczona twarz mówi wystarczająco dużo. Wciąż oszukuje się, że być może ich życie ulegnie nagłej zmianie i tata Kez, czyli jej mąż, przestanie ją ranić. Jednak Kez wie, że to nieprawda.

Trwa poniedziałkowy poranek. Jess musiała odprowadzić swoją siostrę do przedszkola. Wiadomo - mama była przeraźliwie zmęczona po pracy. Która godzina? No nie, za kilka minut zaczynają się lekcje. Dziewczyna zaczyna biec. Przed szkołą stoją Kez, Marnie oraz Lyn i jego koledzy. Wypuszczają właśnie papierosowy dym z ust. Kiedy Jess przechodzi obok, padają obraźliwe zdania w jej kierunku. Słowo "oblech" pojawia się chyba najczęściej. Nagle Kez podchodzi do naszej bohaterki. Podchodzi na tyle blisko, aby dziewczyny czuły swoje oddechy na nosach. Kez rozkazuje Jess, aby ją przeprosiła. Za co? Za to, że ją dotknęła. Musi uklęknąć i ją przeprosić. Jess woli unikać kłótni i raczej nie bryluje odwagą. Niestety. Robi to, czego inni od niej oczekują. Klęczy i przeprasza.

Wtorek. Jess spędziła wczorajszy wieczór czytając komentarze na temat wyglądu "oblecha". Wciąż o tym myśli. Nie ma ochoty patrzeć na siebie w lustrze. Z wielkim niezadowoleniem wstaje z łóżka. Czeka ją kolejny dzień wypełniony nieprzyjemnościami. Podczas kąpieli w wielkiej misce Jess bierze do ręki golarkę. Uważnie bada ją wzrokiem. Przykłada do swojego ciała. Woda w misce przybiera barwę krwi. Jednak Jess nie jest w stanie zranić się mocniej. Wie, że to nie rozwiąże problemów. Może tylko powiększyć ich pakiet. A to chyba nie jest potrzebne. Czternastolatka odkłada golarkę i wychodzi z łazienki. Czas na szkołę. Szkołę czyli Kez, Marnie i ich przemiłe gesty.

Środa. Wspominałam o tym, że Kez ma chłopaka - Lyna. Lyn to przyjaciel Jess z wczesnego dzieciństwa. Wspomnienia dziewczyny z wieku przedszkolnego to właśnie zabawy z Lynem. Z czasem ich drogi się rozeszły. Chłopak stał się popularnym "przystojniakiem" i nie spędzał już czasu z Jess. Jednak ta środa wyglądała nieco inaczej. Kiedy nasza bohaterka czekała w kolejce na stołówce, złapała kontakt wzrokowy z dawnym przyjacielem. Rzucili kilka śmiesznych słów podczas niedługiej rozmowy. Uśmiech nie znikał z twarzy dziewczyny. Cichy chichot także jej nie opuszczał. Zauważyła to Kez. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Czy jej chłopak rozmawiał właśnie z "oblechem"? Moc zazdrości znacznie wzrosła. Zemsta była nieunikniona.

Czwartek. Pierwsza lekcja. Jess usiadła w ławce najbliżej tablicy. Chciała znaleźć się jak najdalej od swoich dwóch "przyjaciółek". Udawała, że sprawdza zadanie domowe. Jej gałki oczne przemieszczały się z jednego kącika do drugiego. Nagle do klasy z przytupem weszła Kez. O dziwo nie skierowała się w stronę ostatnich ławek. Położyła swoją torbę na książce Jess. Zabrała ją, nie pytając o pozwolenie właścicielki i spisała pracę domową. Kiedy postawiła już ostatnią kropkę, rzuciła książkę w kierunku dziewczyny. Niestety rzucony przedmiot wyślizgnął się z rąk nastolatki i upadł na podłogę. Pech. Jess schyliła się, aby go podnieść i wtedy przydarzyła się niezbyt komfortowa sytuacja. Czemu w niektórych osobach drzemie aż tyle nienawiści?!

Co wydarzy się w piątek, sobotę i niedzielę? Czy każdy z tych dni także będzie ciężkim przeżyciem dla Jess? Czy Kez wciąż będzie bezlitosna? "7 dni" z pewnością jest pozycją, której się nie zapomina. To tydzień przedstawiony z dwóch perspektyw. Pierwsza to uczucia i przeżycia osoby krzywdzonej. Ofiary. Druga - uczucia i przeżycia osoby, która krzywdzi. Oprawcy. Eve Ainsworth napisała książkę trafiającą w punkt. Każde słowo, każdy gest idealnie odzwierciedlają zachowania nastolatków. Ta lektura może dodać szczyptę wsparcia osobom, które także są wyśmiewane. Z pewnością naprowadzi je na tory odpowiednich reakcji.

Pamiętacie może "Troskę"? Tak, to książka napisana przez tę samą autorkę. "7 dni" utrzymuje poziom, uwierzcie mi!

Tytuł - 7 dni. Tydzień, który zmieni wszystko
Tekst - Eve Ainsworth
Przekład - Marcin Mortka
Wydawnictwo Zielona Sowa, Warszawa, 2019

Jak uratować świat? - czyli Ziemio, już biegniemy z pomocą!

W ostatnim czasie zrobiło się bardzo głośno o złym samopoczuciu naszej planety. Na pewno słyszeliście o plastikowych rybach i coraz bardziej powszechnych upałach. Jestem przekonana, że nowe i zdecydowanie niepocieszające wiadomości nie dają spokoju wielu z nas. Wcale mnie to nie dziwi. Jesteśmy na dobrej drodze do wzrostu temperatury Ziemi aż o dwa stopie. Jeśli to się wydarzy, zostaną uwolnione szkodliwe gazy. Możliwe, że Ziemia powróci wtedy do swojego stanu sprzed pięćdziesięciu milionów lat. A to chyba niezbyt ciekawe. Oprócz tego ogromnym problemem jest plastik. Jeśli jego produkcja nie ulegnie żadnej zmianie, w 2050 roku w morzach i oceanach będzie pływać więcej plastiku niż ryb. Mamy niewiele czasu na uratowanie sytuacji. Dlatego musimy działać w ultraszybkim tempie!

Znacie hasło "baby steps"? To metoda małych kroków, które zawsze doprowadzą nas do celu. Jeśli wiele osób się do nich dostosuje, przemienią się w ogromne susy. Dziś skupimy się właśnie na nich. Niektóre mogą wydawać się banalne, a niektóre nie. Jedno jest pewne - jeśli wprowadzimy je w swoje życie, planeta nam podziękuje! Dobrze, zacznijmy od śmieci. Czy możemy zmniejszyć ich produkcję? Ależ oczywiście. Używanie jednorazowych opakowań, sztućców czy też reklamówek to jeden z najgorszych błędów, jakie możemy popełnić. Jeśli idziemy do sklepu, aby kupić dwa jabłka, woreczek foliowy jest nam zupełnie niepotrzebny. Natomiast jeśli chodzi o jedzenie na wynos, zawsze możemy przynieść swoje własne naczynia. Wiem, że może to wydawać się nieco dziwne. Jednak zanim wybierzecie się do restauracji po posiłek, warto zadać sobie pytanie - czy na pewno chcemy produkować więcej śmieci?

Kolejną rzeczą jest transport. Nie od dzisiaj wiadomo, że środki komunikacji miejskiej są o wiele bardziej ekonomicznym i ekologicznym rozwiązaniem. Zaoszczędzimy dzięki temu dużo czasu - stanie w korkach chyba nie jest pasją nikogo z nas. Oprócz tego paliwo jest znacznie droższe od biletu, na przykład miesięcznego. A co powiecie na rower? Jeżeli czekają na Was bezpieczne drogi i niedługa podróż, warto rozważyć tę opcję!

Zahaczmy o temat jedzenia. Olej palmowy - o czym myślicie, gdy słyszycie te dwa słowa? O ogromnych obszarach leśnych, które są wycinane? O orangutanach, które giną bądź tracą dom? Musimy unikać oleju palmowego w naszych posiłkach i przekąskach. Kiedy idziemy na zakupy, sprawdzajmy składy kupowanych produktów. Dzięki temu niektóre z nich staną się naszymi słusznymi wrogami, a niektóre - przyjaciółmi.

Ulotki. Wyprodukowanie tony ulotek pochłania aż jeden ar lasu! Niestety jest to zdecydowanie zmarnowana powierzchnia. W dobie internetu i social mediów, ulotki już dawno przestały spełniać swoje funkcje. Ten rodzaj reklamy nie działa. Dlatego nie bierzmy ulotek i spróbujmy z nimi walczyć. Naklejajmy w klatkach schodowych informacje, że nie życzymy sobie zaśmiecania skrzynek pocztowych. Jeśli unikniemy wrzucenia choć jednej ulotki, będzie to nasz mały sukces.

Powróćmy do wspomnianych wcześniej śmieci. Najczęściej zapominamy o nich tuż po wrzuceniu do kontenera. Jednak one nie znikają, zostają na naszej planecie nawet na kilkaset lat. Tylko kilka procent z całości jest poddawane recyklingowi. Warto stosować różne zamienniki. Przedstawię Wam kilka z nich! Jednorazowy kubek na kawę - kubek wielokrotnego użytku. Plastikowa butelka - szklany, metalowy, a w najgorszym przypadku plastikowy, bidon. Jednorazowo pakowana herbata - herbata na wagę oraz zaparzacz. Ręcznik papierowy - bawełniane ścierki. Żel pod prysznic/szampon - mydło i szampon w kostce - tutaj możecie się nieźle zaskoczyć. Oczywiście pozytywnie!

Dobrze, teraz skupimy się na zamiennikach z nieco innej kategorii. Kranówka bądź dystrybutor zamiast butelkowanej wody. Ograniczenie drukowania, zużywanie obydwóch stron kartki. Wykorzystywania światła dziennego. Używanie zmywarki zamiast zmywania ręcznego. To aż pięciokrotne zaoszczędzenie wody! Nie marnujmy energii i podgrzewajmy w czajniku elektrycznym tylko tyle wody, ile potrzebujemy. Bardzo ważne jest także kupowanie produktów na wagę lub zapakowanych w szkło albo papier.

Często zdarza się, że płacimy za rzeczy, które z łatwością możemy wykonać sami. Przykłady? Bardzo proszę. Domowe detergenty - pasta do czyszczenia lub uniwersalny płyn do sprzątania. Warto zwrócić uwagę na domową pielęgnację. Zamiast drogich kosmetyków w wielu przypadkach możemy użyć miodu, mąki owsianej, wody różanej, fusów z kawy (buziaki dla mojej mamy!) oraz rozmarynu i tymianku. Nasza skóra nam jeszcze za to podziękuje. Przyjdźmy teraz do mody, a konkretnie - do ubrań. Wielki przemysł, jakim jest moda, odciska spore piętno na naszym środowisku. Jeśli w spodniach zrobi nam się dziura, przyszyjmy w tym miejscu ciekawy fragment innego materiału. Jeśli koszula, którą mamy w szafie, przestała się nam podobać, podarujmy ją komuś bądź zróbmy wymianę ubrań z inną osobą. I najważniejsze! Kupujmy mniej, a lepiej.

W książce „Jak uratować świat?” znajdziecie również „baby steps” w temacie diet i przekonacie się, że mięso wcale nie jest aż tak zdrowe, jak myślimy. Pojawią się również podróże - takie bez wyrzutów sumienia i niepotrzebnie zużytych produktów. Badania potwierdzają, że jeśli nie zmienimy nic w ciągu jedenastu lat, będzie już za późno na przybycie z pomocą Ziemi. Musimy wziąć sprawę planety w swoje ręce! To w końcu nasz wspólny i jedyny dom! Areta Szpura zdecydowanie ułatwia nam zadanie. Jej kolorowa i designerska (to zasługa Michała Loby) oraz niezwykle przydatna książka „Jak uratować świat?” zaliczyła sold-out już w ciągu miesiąca! To informacja, która naprawdę potrafi ucieszyć. Im nas więcej, tym lepiej!

Szukajcie kolorowej okładki na księgarnianych półkach! Wierzę, że wspólnie uda się nam uratować świat <3

Tytuł - Jak uratować świat? Czyli co dobrego możesz zrobić dla planety.
Tekst - Areta Szpura
Ilustracje - Michał Loba
Wydawnictwo W.A.B., Warszawa, 2019

Sto godzin nocy - czyli ucieczka z niewidocznym światłem w tunelu

No dobra, przyznajcie się - kto z Was nie marzy o wyprawie do Nowego Jorku? Chyba każdy ma ochotę choć raz zawitać w tym jakże różnorodnym i kolosalnym mieście. Nocny spacer uliczkami pełnymi ludzi i świateł znajduje się na długiej liście marzeń zapewne większości z nas. Doskonale znamy to miasto choćby z filmów i książek, jednak w ludziach (również we mnie) wciąż drzemie chęć samodzielnego odkrycia tego miejsca. Dokładnie to czuła Emilia. Gdy tylko przytrafił się sensowny powód ucieczki do Nowego Jorku, nie zastanawiała się zbyt długo.

Emilia December de Wit ma czternaście lat, mamę - wielką artystkę i wielbicielkę sztuki oraz tatę, który jest dyrektorem szkoły, uczy matematyki i kocha obserwować gwiazdy. Kilka dni temu stał się najgorętszym tematem holenderskich ploteczek. Dlaczego? Ponieważ zrobił przeraźliwie głupią i niedojrzałą rzecz. Popełnił błąd, którego nie da się naprawić i wybaczyć. Od tamtej pory anonimowi ludzie z internetu życzą mu śmierci i grożą podpaleniem domu. Emilia już tego nie wytrzymuje. Do czego doprowadził jej tata? Do tego, że jego córka nawet nie może spokojnie przechadzać się na świeżym powietrzu po Amsterdamie. Wtedy Emilia z prędkością światła staje się punktem "O" w okręgu stworzonym przez dziennikarzy. Do głowy przyszedł jej pewien pomysł. Dokładnie go przemyślała. I podjęła decyzję.

Dziewczyna wykupiła lot, wynajęła mieszkanie, wydrukowała odpowiednie godziny i przystanki metra oraz linii tramwajowych. Spakowała się i podkradła tacie kartę płatniczą. Obiecała sobie, że nie zdradzi rodzicom swoich planów. Okłamie ich, że poleciała do znajomej mieszkającej w Niemczech. To znaczy... jeśli się odważy. Gdy zasypia, nie do końca może w to uwierzyć. Jutro poleci do Nowego Jorku! I to zupełnie sama! Jest przekonana, że podoła wielu wyzwaniom oraz problemom, które na nią czekają. W końcu przygotowała się na każdą okazję. Obawia się tylko jednego - będzie musiała spać w obcym łóżku, dotykać wielu dotykanych już przedmiotów i siadać na fotelach w środkach komunikacji miejskiej. To straszne, ponieważ wszędzie są bakterie. A Emilia nienawidzi i trochę boi się właśnie bakterii.

W samolocie nastolatka dostaje wielkiego napadu strachu. Wszystkie pasażerskie oczy skierowane są w jej stronę. Stewardessy oraz lekarz stoją kompletnie nie wiedząc, co należy zrobić. Po jakimś czasie, czyli kilku godzinach, Emilia opanowuje swój lęk. Uf, już za chwile dotrze do Nowego Jorku. Wciąż pływa w uczuciu o nazwie „niedowierzanie”. I ja się temu nie dziwię.

Dziewczyna odbiera swoje bagaże. Czeka ją jeszcze bardzo ważna rozmowa. Rozmowa, która zadecyduje o tym, czy może stać się częścią nowojorskiej układanki. Pani na lotnisku prosi o zgodę rodziców na tutejszy pobyt. Na całe szczęście Emilia się przygotowała. A powód? - pyta kobieta. Oczywiście zwiedzanie - odpowiada Emilia. Cały dialog poszedł pomyślnie. Jednak wiadomo, nie obeszło się bez stresu. Teraz tylko podróż do wynajętego mieszkania i voila! Ale najpierw wizyta w banku. W końcu trzeba wypłacić pieniądze z karty kredytowej taty.

Okazuje się, że naprawdę trudno zorganizować taką wyprawę. Samodzielnie i w wielkiej tajemnicy przed wszystkimi. Emilia zupełnie nie miała pojęcia o tym, że w Ameryce mieszkanie mogą wynajmować tylko i wyłącznie osoby pełnoletnie. Niezły klops. A oprócz tego dziewczyna została oszukana. Pokój, który wynajęła przez internet, wcale nie jest do wynajęcia. Mieszka tam trzyosobowa rodzinka, co oznacza, że mężczyzna z internetu podał fałszywy adres i fałszywe nazwisko. Urodził się wielki problem. Mało tego! On wciąż rośnie. A na dodatek okazało się, że przez Nowy Jork już za kilka dni przejdzie huragan Sandy.

O czym Emilia myślała, kiedy planowała swoją podróż? Przecież wiedziała, że rodzice zaczną jej szukać. Wiedziała, że nie tak łatwo będzie wciskać im kolejne kłamstwa. Wiedziała, że pojawią się problemy, które będą mogli rozwiązać tylko i wyłącznie dorośli. Jednak nie dopuszczała do siebie tych myśli. Postawiła przed nimi ścianę, która została zburzona dopiero po przylocie do Nowego Jorku. Jest zadowolona z jednej rzeczy - z tego, że pokazała tacie, jak bardzo ją skrzywdził.

Pojawiają się Wam pytanie w głowie? O, to świetnie się składa! Jeśli sięgniecie po „Sto godzin nocy”, wszystkie zostaną rozwiane. Książka napisana przez Annę Woltz jest wypełniona emocjami. Czytając ją, budzi się w nas wielki gniew, smutek, a także radość. „Sto godzin nocy” ostrzega przed podejmowaniem pochopnych decyzji. Ale ukazuje również, że niekiedy spontaniczne kroki potrafią przynieść wiele korzyści.

Kiedy byłam jeszcze przed lekturą, straszliwie intrygował mnie tytuł. Być może z Wami jest tak samo. Zaspokójcie swoją ciekawość, to nie takie trudne!

Tytuł - Sto godzin nocy
Tekst - Anna Woltz
Tłumaczenie - Jadwiga Jędryas
Wydawnictwo Dwie Siostry, Warszawa, 2019

Atlas miast Polski - czyli idealna mapa podróży

Wakacje. Dla osób, które mają na karku kilka bądź kilkanaście wiosen, wakacje są czasem na odpoczynek, sen, rozmyślanie... ale przede wszystkim na szaleństwa, przygody i podróże. Również te książkowe, bądź te wprowadzone w czyn dzięki książkom. Pamiętacie może "Atlas miast"? Wycieczki do opisanych tam miejsc byłyby wspaniałe i niezwykle ciekawe, jednak w wielu przypadkach trudne do zrealizowania. Natomiast co powiecie na miasta w Polsce? Iskierki w oczach? No to w drogę!

Pojedziemy pociągiem, dobrze? To wygodniejszy i znacznie bardziej ekonomiczny wybór. Pierwszym przystankiem będzie Koszalin. Jeśli kolor zielony jest bliski Waszemu sercu, idealnie trafiliście. Przeróżne parki i lasy zajmują aż czterdzieści procent powierzchni tego miasta. Co powiecie na wizytę w neogotyckim budynku Poczty Głównej? Trzeba przyznać, że prezentuje się całkiem nieźle. Został wzniesiony w 1884 roku. O, widzicie amfiteatr w oddali? Tuż obok możemy rzucić okiem na rzeźbę "Muzykanci". Za kilka minut będziemy tuż przy Domku Kata. Spokojnie, nie mieszka tam już żaden kat. Obecnie działa tu Teatr Propozycji Dialog. Kat wyniósł się stamtąd już sześć wieków temu. O rany, za chwilkę ucieknie nam pociąg! Już pędzimy! A co z parkiem wodnym i zielonym labiryntem? Hm, nikt nie powiedział, że do Koszalina można przyjechać tylko jeden raz.

Kierunek - Gdańsk. Pogoda dopisuje, więc z pewnością zaliczymy zamoczenie stóp w Morzu Bałtyckim. Przy okazji wejdziemy na latarnię morską w Nowym Porcie. Już prawie koniec wchodzenia! Wiem, to strasznie męczące. Fontanna Neptuna, Dwór Artusa, Zielona Brama, Teatr Miniatura, Dar Pomorza, Krzywy Domek... i słynne molo. Atrakcji tutaj nie brakuje. A może zajrzymy do Galerii Starych Zabawek? Z dokładnością obejrzymy tam eksponaty z lat 1920 - 1989. Musimy jeszcze wstąpić do kawiarni na skosztowanie tortu gdańskiego. To przecież lokalny przysmak! Jednak zostawmy sobie trochę miejsca w brzuchu, gdyż za chwilę powita nas Toruń.

Toruńskie pierniczki? Znane i kochane. Nie musimy podróżować aż do Pizzy, aby ujrzeć Krzywą Wieżę. Toruń także taką posiada. Jest odchylona od pionu o 146 centymetrów. Patrzcie, o tam, po prawej! Pomnik Mikołaja Kopernika. Chodźcie, zrobimy sobie z nim zdjęcie. Cóż za wspaniała ulica! Ulica Podchmurna. Możemy tam dostrzec figurki czytających ludzi. Fajnie, prawda? Ogród zoobotaniczny, Brama Mostowa, ruiny Zamku Krzyżackiego, obserwatorium astronomiczne, Centrum Nowoczesności, ratusz i park Tysiąclecia. A to nie wszystkie miejsca godne uwagi!

Nadszedł czas na Katowice. Punktem obowiązkowym naszej wyprawy jest Galeria Sztuki Współczesnej BWA. Warto sprawdzić także plan wydarzeń Spodka, być może coś Was tam zainteresuje. Wizyta w Filharmonii Śląskiej? Czemu nie. Teatr Śląski, Muzeum Śląskie? Nieopodal znajduje się także Muzeum Najmniejszych Książek Świata. Weźcie ze sobą lupy, bo mogą się przydać. A teraz biegniemy do Centrum Scenografii Polskiej. W planach mamy również odwiedziny Muzeum Historii Komputerów i Informatyki oraz Akademii Muzycznej. Musimy się troszeczkę pospieszyć.

Brak smogu i świeże powietrze? Niemożliwe? A jednak. Bardzo kusząca propozycja. Białystok to Zielone Płuca Polski. Spacer w Białowieskim Parku Narodowym? Ależ oczywiście! Później wstąpimy do Muzeum Historycznego, aby poznać przeszłość miasta. Możemy zerknąć na stare samochody i motocykle. Barokowy Pałac Branickich, Domek Napoleona, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego - tam także postawimy swoje stopy, bez obaw. Na koniec chwila odpoczynku. W malutkim sklepiku możemy kupić słodki sękacz i skosztować go w przytulnym parku.

A co powiecie na wizytę w Przemyślu? Wierzcie mi, warto to przemyśleć! Rzeka San, piękne wzgórza, klimatyczne kamienice oraz podziemia. Park Krajobrazowy Podgórza Przemyskiego jest jednym z największych parków krajobrazowych w Polsce. Fontanna z niedźwiedzicą i niedźwiedziątkiem już od dłuższego czasu zdobi Rynek Starego Miasta. Wspomniane piętnastowieczne kamienice z pewnością przykują naszą uwagę na dłużej! Wstąpimy także do Muzeum Historii Miasta. No dobra, do Muzeum Dzwonów i Fajek także!

Niestety, muszę się już z Wami pożegnać. Pokazałam Wam zaledwie malutką cząstkę miast przedstawionych w "Atlasie miast Polski". Wysiadam na następnym przystanku. Jednak Wy zostajecie! Pozwólcie, że oddam Was w ręce Anny Rudak (ilustratorki) oraz Anny Garbal (pisarki). Uwierzcie mi - nikt nie oprowadzi Was tak dobrze po interesujących miejscach jak te dwie panie. Do odkrycia zostało Wam jeszcze 25 miast. Szerokiej drogi i miłej zabawy!

Tytuł - Atlas miast Polski
Ilustracje - Anna Rudak
Tekst - Anna Garbal
Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa, 2019